Süper finalin başlamasına 1 saat kalmıştı.İnönü deplasmanına çıkmadan bir hafta önce ligin bitmesiyle beraber muthiş bir stres yaşıyordum.Sonuçta ligi biz 1.bitirmiştik ve bu diğerleri için ikinci şanstı.Kaybetcekleri bir şey yoktu rakiplerimizin.Biz ise aslında kazanmıştık ama zor bir yoldan daha geçmemiz gerekiyordu.Tamam puan farkı vardı,avantajlıydık ama biz derbilerde hep kötüyüz aslında.Bu kadar övülen sezonda bile 3 galibiyet 3 beraberlik.Fena degil ama cok iyi de degil.
Fatih Terim de cok korkutuyordu beni.Son 25 maç sürekli aynı ilk 11 ile oynamak akıl işi değil.Rakip iki kere bu sebepten dolayı şampiyonluğu son hafta kaybetti.Daum asla değiştirmezdi.Digerlerini hazır tutmak problemdi.Surekli oynayan da illa ki bıkar,bayar.Hele Super Final motivasyon(suzlugu ) dusunulunce.
4 senedir Antalya ile hazırlık kampı yapan,antreman yapan,top oynayan Necati cok buyuk katkı yaptı ama ustuste bu kadar macı kaldıramayacagı belliydi.Sadece Rijkard doneminde ustuste 5 kez oynayan tecrubesiz Emre Çolak’a bu kadar sorumluluk yüklemek yanlıştı.Avrupa Şampiyonluğu yaşamış,o tecrübeyi İspanya Milli Takımında yaşamış Riera’yı daha çok ve ilk 11de kullanmak,Çolak’ın enerjisinden 60.dakikadan sonra rakip yorgunken faydalanmak doğrusuydu bence.Tüm sezon Hakan ile oynanır mı?Dinlendirme amaçlı Çağlar iki kez oynayamaz mıydı?Antep ya da Mersin deplasmanını kazandıran Ceyhun en azından iki maçta daha Selçuk veya Melo ‘ya alternatif olamaz mıydı?
Bunları stres yapıyordum işte İnönü’ye 1 saat kala.Sonra aklıma şu geldi.Sahamızda 3 maç kazansak,rakibimizi de direkt yendiğimiz için onların 1 beraberliği bile bizi şampiyon yapar.Bir anda rahatladım.1 hafta boyunca niye düşünemedim,bu kadar stres niye diye kızdım kendime?
İlk maç bitince,ikinci hafta herşeyi bitirme şansı geldi.Sanki lig tv nasıl isterse oyle olsuncasına yine kazanamadık.Kısmetsizligin yine tavan yaptıgı anlarda biz tribunde oyuncular sahada yüklenir ama kenardaki teknik ekibin beraberlik de yeter müdahelesi gerekliydi.Onlar bunun için ordalar.
Evdeki 3 maç-9 puan hesabım deplasman için oluştu adeta.Trabzon deplasmanından alınan 3 puan tamamdı da rakibin kurnaz oyununa gelen Trabzon bize celmeyi takip onlara yenildi.Sahamızdaki Besiktas macından once kimsede sampiyonluk inancı yoktu.En ufak bir hazırlık bile yoktu.Rakip kazanmayı hak edince Karadeniz’de ,formaliteye dönuşen macı da veriverdik 2 dakikada ,son maç beraberlik bize yetecek şekilde tabii ki.
Son maç.Aksine çok rahattım hafta boyu.Hergün duamı ettim.İnandığım asıl şey ise 3 maçta da biz daha iyiydik.Son 11 yılda orda kazanamıyorduk (7 tanesinde bir fiil ordaydım),ama son 3 mactır onlar da kazanamıyordu.Ve final sendromları,başarısızlıkları bir diger guvencemdi.
Son maç öncesi Florya iptal olmuştu.Balmumcu Plaza Hotel’in önünde buluştuk.Hızlı iki bira tüketimiyle kendimi ayagımın ancak yarısını basabildiğim tentenin üstünde buldum.Meşalemizi aldık.Futbolcuların otobüsün yanında yerimizi aldık.Gerek yoktu ama bagıra cagıra motive ediyordum.Otobusun sag bolumunde cam tarafında kim oturuyordu bilmiyorum(karanlık cam içeriyi göstermiyordu) ama sanırım beni gördükten sonra benim için de oynadılar.En son Fatih Hoca ile de göz göze geldim.Mimiklerini yaparak kafasını soluna çevirdi.
Bu arada yıllarca akıllı oldugum bir konuda bir anlık kendini kaybetmeyle cüzdanımı çaldırdım.(Bir kere de İnönüde telefon gitmişti) Otobüsün ardından bakarken kaşlarım düşmüştü bile.Kimlik ve ehliyetteki resimleri değiştircek olmam moral oldu.Kartları iptal ettim.Aklım kombinelere takıldı.Şampiyonluk kombinesini hatıra olarak saklayamayacaktım ama arkadaşlarımdan birininkini yürütücem artık.Basketbol kombinesini de bastırtıp kalan maçlara gitcez yapcak bir şey yoktu.10 dakikalık buhrandan sonra arkadaşa gittik.Meşaleyi yakarak eve girme düşüncem “artık 30 oldun yapma böyle şeyler” iç sesimle ortadan kalktı.
Sakinleşmek için biraz daha içtikten sonra yatar pozisyonumu yerde aldım ve kalkmadım taa ki 81.dak gökhan zan oyuna girene kadar.Artık ayaktaydım,evin her köşesini adımlayarak ve yüzlerce kez küfrederek,bela okuyarak geçti kalan zaman.Ve sonunda 5 kişi sarmaş dolaştık.
Biraz daha içip,Florya’nı yolunu tuttuk.Feci bir trafik,iki arabımızın geri dönüşüne sebep olsa da 3 kişi kalan kilometreleri yürüdük ve gece 12de çimlerdeydik.Takım 3’te geldiginde onlar da biz de bitiktik.Bağdaş kurarak oturduğum yerde 30,15,15 dakikalık 3 seans uyudum.
Ertesi gün polis aradı,bulmuşlar cüzdanı,kayıpsız.Hayatta da değiştirmem resimleri artık ,bir daha çalınıncaya kadar.Gittim aldım ama artık mecalim de kalmadı şampiyonluk kutlamalarına gitmeye.Bu sezon istenmeyen sebepten dolayı Kayseri maçına gidemedim sadece.Bu sefer evde keyfini çıkardım görüntülerin.Sezon boyunca maça gelmeyen kolpa taraftar gitsin eğlensin istedim.
İnandık Biz Sizlere ,
Cimbom Yüzümüzü Güldür Bu sene
Şampiyonluk Şarkısı,
Düşmesin DillerdeN Tirbünlerde
Haykırıyoruz Yineee ,
Tek bir dileğimiz Var Cimbombomumm Şampiyoooon Ollll...
